De juiste oneliner kan ik even niet vinden.
Over oordelen, veroordelen versus jezelf durven zijn.
Dit onderwerp is voor mij teveel omvattend.
En misschien ook wel omdat het me zelf meerdere keren flink heeft geraakt….en nog.
Ik werk voornamelijk met hsp-ers.
Ze voelen zich vaak niet begrepen en niet gezien zoals ze ook daadwerkelijk zijn. Dit terwijl ze dit zelf wel kunnen. Maar daar zijn ze zich niet altijd van bewust.
Maar de persoon waar het betrekking op heeft zal dit niet snel bevestigen, is hier bv. nog niet aan toe.
En dat is ok, begrijp me niet verkeerd, maar kan wel zeer verwarrend zijn voor jou als hsp-er, zeker als je niet bewust bent van het feit dat wat je voelt ook klopt. Die bevestiging van je gevoel komt er niet ( vaak in tegendeel ) en je zelfvertrouwen zakt weer 10 meter de grond in.
En daarom deze post. Ik ga proberen de kern te raken die ik zo voel iedere keer dat ik het hier met mensen over heb.
Dat is ook de reden waarom veel mensen worstelen in het leven….ze worstelen met zichzelf, hun ware aard. Het leven is de grote leerschool om dit te gaan ontdekken!
We plakken mensen etiketten op, beoordelen ze op hun buitenkant.
Niets is wat het lijkt. Mensen laten zich zien zoals ze graag willen dat anderen hun zien. Maskers verhullen alles.
Daarom durven we niet onszelf te zijn.
Durven we niet te zeggen dat we ons bezig houden met spiritualiteit, durven we niet te zeggen wat onze intutitie zegt, durven we niet te zeggen dat we vinden dat we ergens heel goed in zijn.
Want stel je voor, dan zou iemand kunnen vinden dat je arrogant bent?
Stel voor dat je ouders je niet begrijpen?
Wat houdt JOU tegen om jezelf te laten zien zoals je bent?